Bazen tek ihtiyacımız olan biraz cesaret diye konuşuyoruz aramızda. Harry Potter'ınki gibi bir cesaret! Çünkü bazen ihtiyaç olan salt sana özgülenmemiş dertler için de içini karartabilmek, yüzünü ekşitebilmek ve hayatına öylece devam edememek. Çünkü bazen oda sıcaklığı sabitlenmiş, hasta olmanı bile engelleyen filtrelenmiş suni oksijenle insanı masaya oturttukları bir hayatta, dünyada neler olup bittiğini düşünse de küçücük dertlerinde kaybolabiliyor kişi. Ben kelimelerle mücadele etmeyi öğrenenlerdenim ama biliyorum daha fazlası var! Beş kız çocuğu, henüz hiç bir tecrübesi yokken ve kimse onlara bir şeyleri öğütlememişken ve kimse onları kollamaya çalışmıyorken hayatta kalmaya çalıştı filmde. Beşin yanına koyacağımız sıfırları düşünmek istemeyeceğimiz kadarı ise yaşıyor hala dünyada. "Düşünmek istememek..." bir bahane olarak duruyorken hayatımızda...
Mustang oscar adayıydı bu yıl. Cannes'da ödül de aldı. Ben biraz geç kaldım izlemekte çünkü moralim bozuktu, işten geç çıkıyordum ve eve gelince "gazoz filmler" izlemek istiyordum. Çok pişmanım! Eminim etrafta ateş böcekleri uçmasa da bu film, günlerce, zamanın yavaşladığı her anda, gelip size bir şeyler anlatmaya devam edecek. Duyduğumuz her sese önce kulak verebilmeyi, sonra ses olabilmeyi de öğütleyecek, ama öyle küçük dağları ben kurtarırım bilgeliğinde de değil, öğrenerek ve öğreterek yani anlayarak birbirini...
Sonra tabi ateş böceklerinin de etkisiyle, kim olabilir, Yılmaz Güney bitirdi böyle bir geceyi:
"Yaşamak ne güzel be sevgili. Sevinerek, severek, sevilerek, düşünerek. Ve o vazgeçilmez sancılarını duyarak hayatın..."
